Οι Πινακάτες απέχουν 25 χλμ. από τον Βόλο και βρίσκονται σε υψόμετρο 560μ. Είναι ένα, εξίσου, όμορφο και ιδιαίτερα γραφικό χωριό, με πυργόσπιτα και παλιά, αρχοντικά σπίτια, αρκετά από αυτά ανακαινισμένα, το οποίο βρίσκεται δίπλα στη Βυζίτσα.
Το χωριό προστατεύεται ως διατηρητέος οικισμός μαζί με τη Μακρινίτσα και τη Βυζίτσα, για τη χαρακτηριστική, πηλιορείτικη αρχιτεκτονική τους.
Οι Πινακάτες, είναι ένα από τα πιο όμορφα και διατηρητέα χωριά, αν και δεν είναι τόσο γνωστό σε αυτούς που δεν έχουν επισκεφτεί το Πήλιο. Παραμένει ακόμα γραφικό και αυθεντικό, ώστε να απολαύσετε ήρεμα τον καφέ, το φαγητό ή τη διαμονή σας.
Αξιοθέατο του χωριού είναι η εκκλησία του Αγίου Δημήτριου στην πλατεία του χωριού και η περίφημη νεοκλασική βρύση ή αλλιώς κρήνη, με τις λεοντοκεφαλές, χτισμένη το 1894. Κτίστηκε από τις δωρεές ντόπιων μεταναστών στην Αίγυπτο, των αδελφών Τσιρογιάννη. Ακόμα και σήμερα το νερό τρέχει και δροσίζει τους επισκέπτες του χωριού.
Επίσης, στην πλατεία μπορείτε να απολαύσετε το φαγητό σας στην παραδοσιακή ταβέρνα, κάτω από την πυκνή σκιά του αιωνόβιου πλάτανου. Το χωριό έχει λιθόστρωτα δρομάκια που αξίζει να εξερευνήσετε. Είναι από τα πιο ατμοσφαιρικά χωριά του Πηλίου και εκεί νιώθετε ότι βρίσκεστε σε άλλη εποχή.
Αφήνοντας τις Πινακάτες, οι πιο κοντινές παραλίες είναι η Άφησσος, η Κορώπη και τα Καλά Νερά.
Πιθανολογείται ότι το χωριό πήρε το όνομά του από κάποιον κάτοικο του, που τον αποκαλούσαν «πινακά», δηλαδή κατασκευαστή ξύλινων ή πήλινων πιάτων, που στην πηλιορείτικη διάλεκτο αποκαλούνταν «πινάκια».
Η ενασχόληση των κατοίκων είναι κυρίως οι γεωργικές εργασίες σε ελαιώνες, αμπέλια, καστανιές και μηλιές, που εκτείνονται νοτιοδυτικά προς τη θάλασσα.
Στις 20 Αυγούστου γιορτάζεται ο Άγιος Δημήτριος με πανηγύρι. Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου εορτάζει στις 2 Μαΐου.
